ورودی فضایی است که قسمت خارج منزل را از فضای داخل آن جدا می سازد و نیز فضایی که فضاهای مختلف خانه را به یکدیگر مرتبط می نماید.
سطح ورودی باید متناسب با سطح خانه و افراد ساکن آن طراحی گردد. در زمان قدیم ورودی را که به نام هشتی نامیده می شد در خانه های مسی منظور می نمودند. در حال حاضر ورودی را به عنوان جدا کننده ی قسمت بیرونی خانه از قسمت اندرونی استفاده می نمایند تا با ورود مهمان تمامی فضاها مورد توجه و جلب نظر قرار نگیرد.
ورودی مفصل فضای بیرون و درون است. از آنجا که در معماری ایران ارتباط بین دو فضا بلاواسطه نیست ، چندین فضای دیگر بر اساس سلسله مراتب معینی به کمک آمده و تشکیلات ورودی را شکل می دهند. این تشکیلات و سازمان فضایی گاه بین دو فضای باز ، دو فضای بسته و یا نیمه باز و بسته شکل می گیرد.
در بسیاری موارد یک اثر معماری سازمان فضایی و برنامه ای را که قصد تعریف آن را دارد در ورودی به عنوان پیش در آمد به نمایش می گذارد.
دو فضای معماری مثل خانه و گذر ، کمتر بلافاصله در مجاورت یکدیگر قرار می گیرند. بلکه عموما از طریق چهار سر ، صحه ، دربند و هشتی با هم ارتباط پیدا می کنند. (صحه گشودگی فضایی است که معمولا ورودی چند واحد مسی به آن گشوده می شود .ایت را به عهده دارند.
در طراحی ساختمان مسی ، این فضا از عناصر تشریفاتی خانه به حساب می آید، که ارتیاط دهنده فضای داخلی خانه به یکدیگر می باشد. دعوت کنندگی و خوانا بودن ورودی از اهمیت زیادی برخوردار می باشد. ورودی به عنوان فضای تقسیم، باعث ایجاد محرمیت و جداکننده فضاهای خصوصی و عمومی خانه می باشد. همچنین این بخش از ورود سرما، گرما، سرو صدا و. از فضای خارج به داخل ساختمان تا حد زیادی جلوگیری می کند. دسترسی از ورودی به آشپزخانه، پذیرایی، نشیمن و پارکینگ در طراحی بسیار مهم می باشد. با توجه به مساحت خانه، ابعاد این فضا متفاوت می باشد. اما عرض آن نباید کمتر از 150 سانتیمتر در نظر گرفته شود. درطراحی دکوراسیون داخلی، قرار دادن رختکن، جا کفشی، آیینه با توجه به ابعاد و نوع طراحی مشخص می شود. به علت کوچک بودن این فضا بهتر است که از رنگ های روشن و نور مناسب و ارتفاع سقف مناسب، جهت بزرگتر جلوه دادن فضا استفاده شود.